EMPIRYCZNE ŻYCIE
Dla empirycznego życia człowieka jest to jednak, zarówno wobec siebie samego, jak wobec innych, zawsze zarazem ideał jego wiecznego przeznaczenia. „Stawaj się (empirycznie) tym, czym jesteś w swojej indywidualnej istocie”, wzywa każdego człowieka akosmistyczna miłość do osoby i w akcie swego ruchu niesie właśnie ten —- a nie tylko jakiś „powszechnie obowiązujący” — obraz przeznaczenia poniekąd przed człowiekiem, jako jego pierwotny „ideał”. O ile bowiem w porządku empiryczno-fizycznym wszyscy ludzie (w rozmaitym stopniu, zależnie od ich typu) dadzą się zastąpić, to w akosmistycznej dziedzinie porządku metafizycznego są przecież, chociaż zróżnicowani pod względem aksjologicznym (verschiedenwertig), wręcz niezastąpieni. Tak więc akosmistyczna miłość do osoby —- w odróżnieniu od powszechnej miłości do człowieka i każdej partykularnej miłości do określonego rodzaju grup — koniecznie domaga się, z uwagi na (aus) ideę jej własnej możliwości, duchowego centrum wszystkich skończonych istot osobowych w duchowym bóstwie (tzn. w „Bogu w Bogu”, gdy za pierwszym razem myślimy o Bogu jako Bogu czystej religii, a za drugim o Bogu jako metafizycznej zasadzie świata, której właściwością jest samo wszechżycie jako istotny atrybut).
